Earwig (szczypawka) to pseudonim Alberta, cichego, osowiałego mężczyzny, który opiekuje się niezwykłą dziewczynką. Mia jest naprawdę dziwnym dzieckiem, bo zamiast zębów ma protezę zrobioną z lodu, którą codziennie trzeba zamrażać. We dwoje mieszkają w pustawym, pogrążonym w ciemności mieszkaniu, gdzie ciszę sporadycznie przerywa dzwonek telefonu. W nowym filmie Lucile Hadžihalilović (Niewinność, 6. NH; Ewolucja, 17. NH) w scenerii gotyckiego horroru rozgrywa się historia jak ze snu, a raczej zapętlającego się koszmaru, w którym wątki i postaci podporządkowane są onirycznej logice. Bolesne wspomnienia i wstydliwie wyparte wydarzenia z przeszłości powracają w zmutowanej formie w mrocznych wnętrzach. A może tylko w głowie Alberta? Czy to jego sen oglądamy? A może to halucynacja, która dręczy umysł trawiony chorobą psychiczną? Co tak naprawdę łączy starszego, samotnego mężczyznę z jego podopieczną? Dosłowna przemoc i okrucieństwo pojawiają się tu jedynie na krótkie chwile. Nieustająco obecne są zaś lęk, samotność i desperacja, ale ich źródło pozostaje ukryte, wiążąc się z dentystycznymi rytuałami. Earwig jest adaptacją powieści o tym samym tytule z 2019 roku, napisanej przez brytyjskiego pisarza, performera i rzeźbiarza Briana Catlinga.