Hipnotyczny filmowy poemat opowiadający o szpitalu na północy Tajlandii, w którym leżą pogrążeni w tajemniczej śpiączce żołnierze. Trudna do racjonalnego wytłumaczenia przypadłość dotykająca bohaterów utrudnia pracę opiekującym się chorymi pielęgniarkom. Jedną z nich jest wolontariuszka Jenjira. Kobieta szczególnie dużo uwagi poświęca młodemu żołnierzowi, którego nikt nie odwiedza. Dzięki czułej i cierpliwej obecności stopniowo udaje się jej nawiązać kontakt z mężczyzną. Ten film to poszukiwanie duchów, które poznałem w dzieciństwie, gdy mieszkałem z rodzicami, lekarzami, w szpitalu – powiedział o Cmentarzu wspaniałości reżyser, określając go zarazem najbardziej osobistym ze swoich projektów. Jest to też jeden z bardziej politycznych filmów Weerasethakula, który można czytać nie tylko jako nostalgiczny powrót do dziecięcych fantazji, ale też alegoryczny poemat o duchowości, cielesności oraz pamięci – zarówno tej prywatnej, jak i ogólnonarodowej. Zawieszenie w bezczasie i bezruchu odnosi się do realiów trwającej w społecznym letargu Tajlandii, którą od 2014 roku rządzi junta wojskowa.