Filmowa przypowieść zainspirowana książką mnicha Phry Sripariyattiwetiego, którą Weerasethakul dostał od zaprzyjaźnionego buddyjskiego kapłana. Tytułowym wujkiem Boonmee jest starszy mężczyzna cierpiący na ciężką chorobę i powoli przygotowujący się do śmierci. Wspomina przeszłość i jest odwiedzany przez duchy najbliższych. Już pierwsza scena, przedstawiająca otaczającą jego dom dżunglę, sugeruje, że wśród plątaniny palm i pieśni cykad istnieje tu inny wymiar rzeczywistości – niepojętej i zarazem bliskiej, dziwnej i bezpiecznej. Kolejne ujęcia stopniowo wprowadzają widzów coraz głębiej w świat gęsty od snów, wspomnień, fantazji, mitów i rytuałów. To, co zewnętrzne i wewnętrzne, realne i magiczne, staje się niemożliwe do odróżnienia – wszystkie te elementy współistnieją ze sobą w zgodzie. Podobnie jak kolejne wcielenia wujka Boonmee wzajemnie się uzupełniają, zmieniając się w spokojny sen o nieśmiertelności.