Hipnotyzująca, transgresyjna i radykalna w przełamywaniu klasycznych technik narracji Choroba tropikalna składa się z dwóch pozornie ze sobą niezwiązanych części. Pierwsza opowiada o romansie łączącym dwóch mężczyzn: żołnierza Kenga i mieszkańca wioski, Tonga. Korzystając z melodramatycznej konwencji, tajlandzki reżyser przedstawia ich wspólne chwile oraz pierwsze subtelne oznaki rodzącego się uczucia. W kluczowym punkcie romansu Weerasethakul przerywa historię i porzuca zasady tradycyjnie pojmowanego realizmu. Miłosna opowieść ustępuje miejsca ludowej legendzie, a akcja filmu przenosi się w samo serce tropikalnej dżungli. Keng dociera tu w poszukiwaniu tygrysa, w którego ciele została uwięziona dusza lokalnego szamana. Różnica pomiędzy mężczyzną i dzikim zwierzęciem stopniowo się zaciera, a obraz staje się coraz bardziej mroczny i gęsty. Rozgraniczenia między poznawalną rzeczywistością oraz porządkiem mistycznej tajemnicy, fantazji i pragnień tracą rację bytu.