To enklawa, której nie znają nawet neapolitańczycy, oddalona od morza, dość niebezpieczna, przez lata właściwie opuszczona – mówił w rozmowie z „Variety” o Rione Sanità reżyser Nostalgii. I to właśnie ta opanowana przez camorrę dzielnica Neapolu, należąca do najbiedniejszych, a zarazem najbardziej spektakularnych, jest główną bohaterką poruszającej opowieści o fatum i spotkaniu z cieniem – tym ukrytym w labiryncie miasta i tym czającym się w duszy. Felice Lasco (magnetyczny Pierfrancesco Favino, gwiazda Zdrajcy Marco Belocchia) powraca po 40 latach do miasta i starej matki. Wiedziony poczuciem winy i tęsknotą, otumaniony naiwną wiarą w rozgrzeszenie, nie zauważa, że dzielnica katakumb, cmentarzysk, nędznych suteren (bassi) i splątanych uliczek wciąga go jak bagno. Sprzymierzony z walczącym z mafią lokalnym księdzem, niepogodzony z własną mroczną przeszłością mężczyzna szuka w Sanità swojego starego przyjaciela, zapominając o tym, że nostalgia bywa pułapką. Film, którym Mario Martone powrócił po 27 latach do canneńskiego konkursu, nawiązuje do jego Natarczywej miłości (L'amore molesto, 1995), w której z neapolitańską przeszłością rozliczała się kobieta.