Sielankowe home video przedstawiające parę zakochanych. Cięcie. 20 lat później ci sami ludzie patrzą na siebie wzrokiem, który mógłby zamrozić piekło. Z boku wszystkiemu przygląda się syn pary – reżyser przeżywający własne rozstanie z dziewczyną. Ten obrazek jest bardzo ładny to gorzki rewers Więzi Zofii Kowalewskiej? Bardziej elegancka wersja słynnego wiersza Larkina o rodzicach, którzy „spieprzyli ci życie”? A może autotematyczna refleksja o kinie mimowolnie zniekształcającym obraz rzeczywistości?