Philip Scheffner, autor Awarii (prezentowanej w Konkursie Nowe Horyzonty w 2016 roku), ponownie bierze na warsztat temat migracji i znów nadaje swojej opowieści śmiałą formę wizualną. O ile we wspomnianym dokumencie reżyser wsłuchiwał się w głosy kilkunastu migrantów płynących niewielką łodzią z Afryki do Europy, o tyle teraz oddaje głos i przestrzeń głównie jednej postaci – pochodzącej z Algierii Zohrze. Ze względu na ciężki przypadek skoliozy kobieta przyjechała na leczenie do Francji, gdzie pragnie zostać i ułożyć sobie życie. Kamera skierowana jest w stronę głównej bohaterki, przyglądając się wnikliwie jej codzienności oraz emocjom – determinacji, niepewnościom i lękom. Ale czasem Zohra staje się niewidzialna i niesłyszalna – znika poza kadrem, a kamera pokazuje inne postaci, rejestrując m.in. portrety członków jej rodziny i urzędników państwowych. Cała opowieść jest ujęta w ramy kina autotematycznego i składa się na intrygujący filmowy esej o brutalnym systemie biurokracji, o kolonialnych winach Europy i bolesnym zderzeniu marzeń z rzeczywistością.